Το έχουμε πει! Ο σουρεαλισμός του ελληνικού κράτους, είναι και αστείρευτος αλλά και ευρηματικός. Δεν βαριέσαι ποτέ, αν τον παρακολουθείς. Μία εγκύκλιος, που υπό άλλες συνθήκες δεν θα της έδινε κανείς ιδιαιτερη σημασία, αρκεί για να δώσει πρωτοσέλιδο θέμα και να κάνει τα social media να αναστενάζουν από πάσης φύσεως σχόλια και αντιδράσεις.
Με αναρτήσεις δε, απευθείας από τα πεδία των παραλιών και των μπιτσόμπαρων, όπου αυτές τις μέρες γίνεται της... μπάρας και της (κάθε) τρελής ή τρελού.
Το ότι το υπουργείο Οικονομικών αποφάσισε τέλη Ιουλίου να ασχοληθεί με την απλή χρήση αιγιαλού και τις δραστηριότητες στις παραχωρηθείσες παράκτιες εκτάσεις, θίγοντας ειδικά και το θέμα των «beach parties» (sic) είναι κατ’ αρχάς, διασκεδαστικό έως και ευτράπελο.
Δεν είναι; Στην απόλυτη αιχμή της τουριστικής περιόδου, μέσω ερμηνευτικής Εγκυκλίου – αυτό σημαίνει ότι όλα αυτά που διευκρινίζει, υπάρχουν ήδη στη Νομοθεσία, η οποία παρεμπιπτόντως τροποποιήθηκε πριν δύο μήνες, αλλά είναι τόσο κωδικοποιημένα που πρέπει να τα αναλύσει κιόλας... - στέλνει οδηγίες σε Δήμους και Κοινότητες για το τι επιτρέπεται και τι όχι, με μία γενική απαγόρευση για συναυλίες και beach parties (sic) και οδηγίες για το τι πρέπει να κάνουν οι υπεύθυνοι για να καταγγέλλουν τέτοιες περιπτώσεις. Κάπου ανάμεσα, δε, θυμάται και τις έρμες τις caretta-caretta, που πραγματικά χρήζουν μεγάλης προστασίας αυτήν την περίοδο...
All time classic: Μία υπηρεσία του Δημοσίου, αποφασίζει να κάνει τη δουλειά της, όπως την καταλαβαίνει και την ερμηνεύει από ό,τι έκανε δεκαετίες τώρα η «διοίκηση» και το μόνο που επιτυγχάνει είναι να διαιωνίζει ένα σχετικό χάος, να μην έχει ουσιαστικό αποτέλεσμα, να προκαλεί – εκτός από χλεύη και σαρκασμό - νέα προβλήματα, όταν θα επιχειρήσει κάποιος να την εφαρμόσει στο φόρτε αυτής ακριβώς της δραστηριότητας. Την οποία δραστηριότητα, μία άλλη υπηρεσία του Δημοσίου, διαφημίζει στα πέρατα του κόσμου, ως ένα από τα δημοφιλέστερα χαρακτηριστικά της «καλοκαιρινής εμπειρίας» στην Ελλάδα!
Κάπου εδώ έχει αρχίσει και ο σουρεαλισμός: Απαιτείς ως κράτος, να εφαρμοστεί μία εκτός πραγματικότητας και «τυφλή», χωρίς εξειδικεύσεις, γεωγραφικές ή άλλες νομοθεσία, σε μία κατάσταση που με ευθύνη σου έχει καθιερωθεί χρόνια τώρα και που επίσης με ευθύνη σου, δεν έχει ποτέ αντιμετωπιστεί στρατηγικά και δημιουργικά.
Κοινή συνισταμένη: Αντί να επιχειρήσεις να οργανώσεις μία κατάσταση διαχρονικά και μακροπρόθεσμα, τραβάς μία απαγόρευση και καθαρίζεις, ως προς το δημοσιο-λειτουργικό καθήκον σου.
Και άσε τους τοπικούς άρχοντες να κυνηγάνε τα αιθέρια και μη πλάσματα στις μπάρες, ανάμεσα στις ομπρέλες και στις αμμουδιές και να αναζητούν τους οργανωτές, ξημερώματα.
Το μείζον ζήτημα της παραλίας και του τι γίνεται σε αυτήν, το έχουμε χάσει, εθνικά, εδώ και δεκαετίες. Έχουμε χάσει τον μπούσουλα, σε μία χώρα που είναι 9η στον κόσμο σε ακτογραμμή, δεύτερη στην Ευρώπη και πρώτη, μακράν, στη Μεσόγειο.
Η Ελλάδα μας, όχι απλώς θα έπρεπε να έχει αναπτύξει «κουλτούρα παραλίας», αλλά θα έπρεπε να τη διδάσκει και διεθνώς.
Θα έπρεπε να είμαστε ένα διεθνές πρότυπο αξιοποίησης παραλίας, ένα υποδειγματικό μοντέλο με πλήθος παραλλαγών –περιβαλλοντικών, γεωγραφικών, τοπικών κοκ- και για κάθε περίσταση.
Αντ’ αυτού, τα μόνα «μοντέλα» που έχουμε για τις παραλίες, είναι τα... επίδοξα ή τα καθιερωμένα στο jet set. Και ό,τι κινείται μεταξύ και πέριξ αυτών.