Η νότια πλευρά του Πηλίου ξεδιπλώνεται σαν μυστικός χάρτης για όσους αναζητούν το αυθεντικό πρόσωπο της ελληνικής υπαίθρου. Ο παραλιακός άξονας που απομακρύνεται από τον Βόλο οδηγεί στο πρώτο σταθμό αυτής της περιήγησης: τα Άνω Λεχώνια, όπου παλμός και παράδοση συναντιούνται στο σιδηροδρομικό σταθμό του «Μουτζούρη».
Το κτίριο με τις ζωηρές χρωματικές αποχρώσεις φέρει την υπογραφή του Εβαρίστου Ντε Κύρικο – του πατέρα του διάσημου ζωγράφου Τζιόρτζιο. Ως αρχιτέκτονας και μελετητής της σιδηροδρομικής γραμμής, άφησε το στίγμα του σε πολλά κτίσματα που διασκορπίζονται στα χωριά της περιοχής. Η διαδρομή με το ιστορικό τρενάκι προς τις Μηλιές μεταμορφώνεται σε χρονοταξίδι: τοξωτές γέφυρες, βουνίσια τοπία και πανοραμικές εικόνες που θυμίζουν πίνακες του γιου του αρχιτέκτονα συνθέτουν μια αξέχαστη εμπειρία.
Πριν συνεχίσεις την ανάβαση προς τα ορεινά, το μπακάλικο Φουτζόπουλου προσφέρει έναν ιδανικό λόγο για παύση. Η ταβέρνα-μπακάλικο φημίζεται για την ομελέτα της, φτιαγμένη με νωπά αβγά από τα τοπικά κοτέτσια. Παραδοσιακές γεύσεις με οικογενειακή φροντίδα και φρέσκα υλικά ετοιμάζουν το στομάχι για τη μακρά ημερήσια περιπλάνηση που έχεις μπροστά σου.
Άνω Γατζέα
Το τρενάκι σταματά σύντομα στα Άνω Γατζέα, μια στιγμιαία ανάπαυλα που κρύβει απροσδόκητες ανακαλύψεις. Το παραδοσιακό καφενείο της πλατείας λειτουργούσε κάποτε ως νευραλγικός κόμβος του χωριού, μια εποχή που κάθε επικοινωνία, κάθε εμπόρευμα, κάθε νέα περνούσε από τον κεντρικό αυτό σταθμό.
Σήμερα, δίπλα στο καφενείο όπου σερβίρεται ελληνικός καφές με γλυκό κουταλιού, ξεπροβάλλει το Μουσείο Ελιάς Πηλίου. Ο μικρός αλλά προσεγμένος χώρος αποτυπώνει την πορεία της ελαιοκαλλιέργειας στην περιοχή. Εκπαιδευτικά προγράμματα για μικρούς επισκέπτες και γευσιγνωσίες αναζωογονούν τακτικά το μουσείο, δίνοντάς του ζωή πέρα από τη στατική έκθεση.
Άγιος Γεώργιος Νηλείας
Στα 620 μέτρα υψόμετρο, ο Άγιος Γεώργιος Νηλείας αποκαλύπτεται ως αρχοντοχώρι με βαριά ιστορική κληρονομιά. Πετρόκτιστες κατοικίες, επιβλητικά αρχοντικά και νεοκλασικά διώροφα, κληροδότημα των Αιγυπτιωτών εμπόρων, δημιουργούν ένα αρχιτεκτονικό μωσαϊκό ανάμεσα σε ελαιόδεντρα, μηλεώνες και καστανιές.
Η πνευματική παράδοση διακρίνει το χωριό. Το Μουσείο του Γλύπτη Νικόλα αξίζει την επίσκεψή σου, όπως και το καλοκαιρινό Φεστιβάλ «Παραμύθια και Μύθοι στου Κενταύρου τη Ράχη» τον Αύγουστο, μια εκδήλωση όπου παραμύθια της προφορικής παράδοσης αφηγούνται κάτω από τη σκιά των πλατάνων.
Για ούζο ή τσίπουρο από τοπικά αμπέλια, το ταβερνείο «Στεφανή» προσφέρει μια γλυκιά αυλή με φιλοξενία. Οι λάτρεις της πεζοπορίας θα εκτιμήσουν το μονοπάτι προς Πινακάτες, μια διαδρομή που πνίγεται στο πράσινο και τον καθαρό ορεινό αέρα.
Χόρτο
Η πρώτη εντύπωση μπορεί να σε παραπλανήσει. Το μεγαλύτερο κομμάτι του Χόρτου κρύβεται κάτω από την κεντρική οδό, αόρατο στον περαστικό επισκέπτη. Όμως αξίζει να αφήσεις το όχημα και να βυθιστεί στα στενά δρομάκια που κατεβαίνουν προς τη θάλασσα.
Εκεί θα συναντήσεις έναν περιποιημένο οικισμό που γνωρίζει αναγέννηση τα τελευταία χρόνια: παραδοσιακές κατοικίες που θυμίζουν αρχοντικά ναυτικών οικογενειών, ταβέρνες με θέα στο κύμα, και ένα σμιλεμένο μονοπάτι στο βράχο που συνδέει τον κύριο οικισμό με τη διπλανή παραλία. Αυτοί οι μικροί θησαυροί του Χόρτου περιμένουν να τους ανακαλύψεις, σιωπηλοί μάρτυρες μιας άλλης εποχής.
Τρίκερι
Η χερσόνησος τελειώνει στο Τρίκερι, έναν τόπο όπου συγκλίνουν διαφορετικές πολιτισμικές επιρροές και γεωγραφικές ιδιαιτερότητες. Καθώς πλησιάζεις, το τοπίο μαλακώνει: ελαιώνες και βραχώδη εδάφη εναλλάσσονται σε έναν υπνωτικό ρυθμό. Από τη θαλάσσια πλευρά του δρόμου, μικροσκοπικές ακτές φαίνονται απρόσιτες ωστόσο, κάποιο κρυμμένο μονοπάτι οδηγεί πάντα σε κάθε μία. Η Τζάστενη είναι το παράδειγμα: μια εικόνα που αρκεί για να σε κάνει να ψάξεις την κρυφή πρόσβαση σε αυτόν τον μικρό παράδεισο, όπου δύο ασβεστωμένα σπίτια με μπλε κουφώματα προβάλλουν μέσα στη θάλασσα σαν σκηνικό κινηματογράφου.
Τρεις διακλαδώσεις εμφανίζονται λίγο πριν τον προορισμό: η πρώτη ανεβαίνει στο χωριό Τρίκερι, στην κορυφή του λόφου. Η δεύτερη κατευθύνεται στην Αγία Κυριακή, το ψαροχώρι-επίνειο, φημισμένο για τις γαριδομακαρονάδες του, τα καρνάγια και τον χαλαρό παλμό. Η τρίτη καταλήγει στον Αλογόπορο, την παραλία όπου το θαλάσσιο ταξί αναχωρεί για το νησάκι Τρίκερι.
Το χωριό Τρίκερι, δημιούργημα ναυτικών, μοιάζει με νησί μεταφυτεμένο στο βουνό. Τα αρχοντικά με τα χαρακτηριστικά χρώματα και την ιδιόμορφη αρχιτεκτονική προδίδουν τη θαλασσινή καταγωγή των κατοίκων. Στην Αγία Τριάδα, ο θρόνος του Ναπολέοντα φυλάσσεται στο εσωτερικό. Κατά τις γιορτές, οι τοπικές γυναίκες φορούν την παραδοσιακή ενδυμασία – μία από τις πιο εντυπωσιακές και πολύτιμες φορεσιές σε ολόκληρη την Ελλάδα.
Στην Αγία Κυριακή, οι ρολόι έχει σταματήσει. Η ηρεμία κυριαρχεί, οι επιλογές διαμονής είναι λίγες αλλά γνήσιες, και οι ταβέρνες απολαμβάνουν φήμη σε ολόκληρη τη Μαγνησία.
Το νησάκι Τρίκερι αποτελεί το απόλυτο αποκορύφωμα της εξερεύνησης. Χωρίς αυτοκίνητα, διασχίζεται σε δυο-τρεις ώρες περπάτημα. Στην κορυφή υψώνεται το Μοναστήρι της Ευαγγελίστριας – επιβλητικό και ταυτόχρονα φιλόξενο. Τα κελιά του έχουν δεχτεί διάσημους επισκέπτες, ακόμα και τη Γκρέτα Γκάρμπο, χάρη στον Αυστριακό Αλφόνς Χοχάουζερ – θρύλο του Πηλίου που οι λίγοι κάτοικοι ακόμα θυμούνται.
Το Μοναστήρι κουβαλά και μαύρες αναμνήσεις: από το 1948 έως το 1953, πάνω από 5.000 γυναίκες-πολιτικές εξόριστες πέρασαν από τα κελιά του. Σήμερα λειτουργεί και ως ξενώνας. Η διανυκτέρευση εκεί προσφέρει μια μοναδική εμπειρία: ύπνος στη λιτότητα ενός μοναστηριακού κελιού, πρωινό στην ηλιόλουστη αυλή, μπάνιο σε ανέγγιχτες ακτές και τσίπουρο στο μικρό λιμανάκι, όπου τα παραδοσιακά ταβερνάκια σερβίρουν αυθεντικότητα.
Το νότιο Πήλιο αντιστέκεται στον τουριστικό καταναλωτισμό με έναν τρόπο που σε κάνει να επανεξετάσεις τι σημαίνει πραγματική ανακάλυψη. Δεν είναι οι εντυπωσιακές παραλίες ούτε τα κοσμοπολίτικα καταλύματα που το διακρίνουν – είναι η ικανότητά του να σε μεταφέρει σε άλλον χρόνο χωρίς να γίνεται μουσείο. Εδώ, η αργή ζωή δεν είναι μάρκετινγκ, αλλά πραγματικότητα που κυλάει στους ρυθμούς της φύσης και της ανθρώπινης κλίμακας. Η κάθε στροφή του δρόμου κρύβει μια ιστορία, η κάθε ταβέρνα φυλάσσει μια συνταγή γενεών, και η κάθε συνάντηση με τους τοπικούς υπενθυμίζει την αξία της αυθεντικής φιλοξενίας.
Αν ο βόρειος Πήλιο είναι ένας ύμνος στη ρομαντική ομορφιά και την πνευματική παράδοση, το νότιο τμήμα λειτουργεί ως η ήσυχη μαρτυρία ενός τόπου που αρνείται να ξεχάσει την ταυτότητά του. Εδώ, το ταξίδι δεν τελειώνει με φωτογραφίες, τελειώνει με αναμνήσεις που μεταφέρεις μαζί σου, σαν τις πέτρες από την παραλία του Χόρτου που θα βρεις ξεχασμένες στην τσέπη σου μέρες μετά την επιστροφή.
Φωτογραφίες: discovergreece.com
