Στα 1.100 μέτρα του Πάρνωνα, εκεί όπου δύο χειμαρρώδη ρέματα συναντώνται σχηματίζοντας φυσικό αμφιθέατρο, ένας οικισμός αντιστέκεται στο χρόνο. Το Πολύδροσο, γνωστότερο με την παλαιότερη ονομασία του, Τσίντζινα, ξεδιπλώνεται ανάμεσα σε έλατα και ορεινά πεύκα σαν μικρογραφία αλπικού τοπίου μεταφυτευμένη στην καρδιά της Πελοποννήσου.
Η ανάβαση
Η πρόσβαση από τη Βαμβακού, λειτουργεί ως προοίμιο της εμπειρίας που ακολουθεί. Υπεραιωνόβια έλατα σχηματίζουν αψίδες πάνω από την άσφαλτο, φιλτράροντας το φως σε διαρκώς μεταβαλλόμενα μοτίβα. Κάθε αλλαγή κατεύθυνσης του δρόμου συνοδεύεται από νέες οπτικές γωνίες. Το δάσος αποκαλύπτει τα μυστικά του σταδιακά, προετοιμάζοντας τον επισκέπτη για όσα τον περιμένουν.
Το χωριό και οι ανθρωποί του
Χειμωνιάτικο μεσημέρι με διαυγή ουρανό. Η λιακάδα φωτίζει τις πέτρινες στέγες, αλλά η θερμοκρασία υπενθυμίζει πως εδώ οι εποχές κρατούν ακόμη το νόημά τους. Το «Μοτίβο», το τοπικό καφενείο, προσφέρει καταφύγιο από το τσουχτερό κρύο.
Πίσω από τον πάγκο, η Παναγιώτα διατηρεί ζωντανή μια παράδοση που χάνεται σε άλλες περιοχές της χώρας: την ανιδιοτελή φιλοξενία. Καρυδόπιτα σπιτική, φτιαγμένη με συνταγή που έχει περάσει από γενιές, συνοδεύει τον καφέ. Μελομακάρονα, τοποθετημένα με φροντίδα σε γυάλινη πιατέλα, σηματοδοτούν την εορταστική περίοδο. Τα παιδιά της, Γραμματική και Κωνσταντίνος, έχουν αναλάβει τη διαχείριση του καταστήματος εδώ και τρία χρόνια, συνεχίζοντας μια οικογενειακή κληρονομιά.
Λίγο πιο πέρα, η ταβέρνα «Κουκουνάρι» υπόσχεται γαστρονομικές εμπειρίες υπό τη διεύθυνση της Ιφιγένειας, ένα όνομα που οι ντόπιοι συνδέουν με προσοχή στη λεπτομέρεια και σεβασμό στην πρώτη ύλη.
Στρώματα ιστορίας
Τα στενά καλντερίμια λειτουργούν ως χρονοκάψουλα. Από τη βυζαντινή περίοδο έως την οθωμανική κυριαρχία, η κοινότητα γνώρισε οικονομική άνθηση βασισμένη σε ποικίλες δραστηριότητες: κοπάδια που βόσκησαν στους γύρω λόφους, χωράφια με δημητριακά, νερόμυλοι που εκμεταλλεύονταν τη ροή των ρεμάτων, εργαστήρια κατεργασίας δερμάτων, βαρελοποιεία που τροφοδοτούσαν τις ανάγκες της ευρύτερης περιοχής.
Στο κέντρο της πλατείας, το κτίριο του πρώην Δημοτικού Σχολείου Αρρένων, αποτελεί μνημείο μιας εποχής που η εκπαίδευση ήταν πολυτέλεια. Θεμελιωμένο το 1891 χάρη στη γενναιοδωρία του Ιωάννη Γρηγορίου, φιλοξένησε γενιές μαθητών πριν μετατραπεί σε κατάλυμα τη δεκαετία του 1960. Σήμερα παραμένει κλειστό, αλλά η παρουσία του διατηρεί ζωντανή τη συλλογική μνήμη. Πλατάνια αιωνόβια πλαισιώνουν τη σκηνή, σιωπηλοί μάρτυρες όσων συνέβησαν κάτω από τη σκιά τους.
Το Ιερό στο Οροπέδιο
Η διαδρομή προς τη Μονή Αγίων Αναργύρων αποτελεί ξεχωριστό κεφάλαιο. Το μονοπάτι διασχίζει πυκνό ελατόδασος πριν ανοίξει σε ένα γαλήνιο οροπέδιο. Εκεί, το μοναστήρι που ιδρύθηκε τον 13ο αιώνα, στέκει αμετακίνητο.Ένας από τους αρχαιότερους θρησκευτικούς χώρους της περιοχής, σύνδεσμος με μια εποχή που η πίστη διαμόρφωνε γεωγραφίες.
Υπάρχουν τόποι που επιμένουν να υπάρχουν όχι παρά τις αλλαγές, αλλά μέσα από αυτές. Τα Τσίντζινα είναι ένας τέτοιος τόπος. Δεν διεκδικούν τη δόξα εμβληματικών προορισμών ούτε επιδιώκουν την προσοχή του μαζικού τουρισμού. Προσφέρουν κάτι σπανιότερο: τη δυνατότητα να βιώσει κανείς το ορεινό ελληνικό χωριό στην αυθεντική του μορφή, με ανθρώπους που δεν υποκρίνονται τη φιλοξενία αλλά την ασκούν ως δεύτερη φύση. Στους πρόποδες του Πάρνωνα, ο χρόνος κυλά με τον δικό του ρυθμό, και αυτός είναι ακριβώς ο λόγος που αξίζει να τον ακολουθήσει κανείς.
